Yıkım Şiiri - Oya Erzurumlu

Her gece oturduğum balkonda
Yayılırım mavi piknik sandalyeme,
Soluksuz izlerim karanlığı.
Bir tek o bilir benim
Bütün sev ayetlerimi,
Bütün yüreğimi
O dinler,
Bir o bilir
Ne hissettiğimi.
Bir gün, bir sevda masalına
Kendimi kaptırmışım mis gibi ve o gün
Heyecanımı, içimin kıpırtısını,
İlk ona anlatmıştım.
Sonra, o masal gerçek değilmiş, acı öğrendim
"Bir hevesle ve heyecanla gittiğim o yerden,
Kocaman bir hançerin ağırlığıyla
Döndüm tabi hakkettim ben...
Sen misin yemini bozan
Hepsi aynı işte! kimsenin
Ne sevdiği, ne de sevmeyi bildiği falan
Yok işte, çık şimdi avazın çıktığı
Kadar bağır, bütün evi yık
Çünkü sen aptalca bahanelerin
Arkasına saklanan, korkakların içindesin
Bravo kızım yine yanılmadın"
Gece sadece dinledi benim yıkımımı
Sonra kan ter içinde çıktım balkona
Bir sigara yaktım
Yüreğime saplanan
Hançerin acısına
Son kadehimi kaldırdım
Ve yine o yıkımın
Ben deki tek tanığı
Gece, benim sonsuz karanlığım
Ve sırdaşım.....