Yıkılırsın Şiiri - Oğuzhan Öz

Yıkılırsın!
Hayallerin başkasının gerçeği olunca öyle bir
yıkılırsın ki...
Sökülür kalbin sol yanından,
Feriştah olsa böyle dağıtamaz seni.

Yıkılırsın işte, öyle bir yıkılırsın ki
Bağrın feryad eder, tüketir içini
Boğulursun, kursağın kurur
Yarin başka topraklarda gül olup açınca...

Yıkılırsın arkadaş, parçalanır rüyaların.
Gelir diye sabahlara dek beklediğin yarınların.
Boynuna sarılıp kalakalmak istersin de...
Biçare olur alnının çatından vurulur, yıkılırsın...

Yıkılırsın, hurda eder bu hayat seni,
Yeşil gözlerine müebbet yatsan da,
Yakarsan da sabah akşam dualarda
Bitersin, görünce ellerinin işgal edildiğini...

Yıkılırsın, ulan öyle bir yıkılırsın ki

Ruhun acır , aşkın acır, şiirin acır,
Sesin çıkmaz felaketin olur, lâl kalır.
Şehrin köşelerine saklanan hatıraların yıkılır...

Yıkılırsın, toprak altında kalmışcasına.
O, bakışlarını dahi unutmuştur.
Her gün sarılır başkasına da
Sen gözleri tavana dikip, sessiz sessiz ağlarsın...

Yıkılırsın, geriye iç çekişlerin kalır.
Beynine yarım kalan yaşananlar çakılır.
Şehrin izbelerinde gözleri gözlerine yakalanır.
Susarsın! Saatlerce o boş sokaklarda
bakakalırsın.

Yıkılırsın, köşe bucak onu ararsın,
Adımların yokluğuna takılır, kanarsın.
Bir dudak payında, yarin gülüşleri ağlatır.
Vurulursun, bir fotoğrafa ömürlük demir atarsın...

Yıkılırsın işte, sevdanı ele gelin edince,
Yıkılırsın, gözleri başkasına esir düşünce,

Yıkılırsın, o el kapısında güldükçe,
Yıkılırsın, yaralanırsın, onu el görünce....
Yıkılırsın, turab olur yatağın,gözleri
gözlerine gelince!