Yıkıldım artık Şiiri - Yasemin Güven

Nerden tutarsam tutayım hayatımın bir köşesi hep elimde kalıyor ve toparlayamıyorum...
Bazen kendim dahil aklımdaki herşeyi unutmak istiyorum kötü olan bütün izlerimi silmek...
Bazen rol yapmak gerekir ya ben o haldeyim mutlu değilim ama mutluymuşum gibi...
Ben seni gözümde çok büyütmüşüm seni ulaşılması imkansız bir hale getirmişim...

Aslında kimse değil kendimin en büyük düşmanı benim izin verdiğim için üzmelerine kurmalarına...
Herşeyden önce benim demediğim için el üstünde tutmaya çalışmak ve aman üzülmesin diye çabalamak...
Benim çoçukluğumda başladı kaybetme rekorum herdefasında kaybetmek herşeyi ...
Ben önce kendimi sonra çoçukluğumu sonra çorap söküğü gibi geldi arkası kesilmedi...

Hasta olsam başımı bekleyenim olmadı halimi soranda sen nasılsın diyende...
Bana gelince herkes iyi olsun yüzü gülsün mutlu olsun diye çabalamak Tan yoruldum artık...
Birini anlamak bu kadar neden zor doğru olmak yalansız yaşamak bendemi yanlışlık...
Herşeyden herkesten o kadar soğudum ki kimseye inanmak sevmek gelmiyor içimden...
Yıkıldım bütün duygularım hislerim öldü öldürdüler bir ben yalan olamadım...
YASEMİN GÜVEN