Yıkıldım Şiiri - Azmi Güneş

Dinamitle patlatılmış bir bina gibi kendi üzerime yıkıldım
Hayallerim ve aşkım altında kaldı bu büyük enkazın
Alkışlar kopmuştu üstelik,ortalık toz duman
Bir ben ağladım,hayallerim ve aşkıma
En çok bu dokundu bana
Ben zaten arkasından ağlanmaya değmezdim.

Enkazımın üzerinde oynuyor çocuklar
Bağırayım duysunlar burda hala ölüme direnen bir aşk var
Olmuyor,ne sesim çıkıyor ne de hiçkimse aşkımla ilgileniyor
En çok bu dokundu bana
Ben zaten ilgi istemedim ki.

Kaç gün geçti kimbilir,sayamadım
Aşkımsa inadına direniyor
Bu enkazın açtığı yaralara tuz gibi geliyor ona yardan ayrılık
Bende ağlayamıyorum artık,tükendi,tozlar yapıştı gözlerime
Ençok bu dokundu bana
Şimdi aşkım ne yapar tek başına,
Benimde gözyaşlarım olmazsa,nasıl yaşar,zaten yanmakta

Hayat hep acıydı,sırtımda taşımıştım şimdiye kadar
Çoğu derdi ben yaratmıştım ama birtekinden dahi kurtulamadım
Ben sonunda yıkıldım,ben sonunda bir enkaz
Alkışlar kopmuştu üstelik,ortalık toz duman
En çok bu dokundu bana
Aşkımı tek başına bıraktım,onu gözyaşlarımdan mahrum bırakarak
-
-Kalp
Yapma ne olur,aşk ateşine ben attım seni
Ayrılık rüzgarlarında yıkılacağını nerden bilebilirdim
Sen tasalanma bana,ben yanıp yanıp sönerim
Sönmezisem küllenirim,bir ayrılık rüzgarıyla dağılırım dünyaya
Affet,hakkını helal et
-
Savaşmadan kaybetmek ah ne zor
Kolumu,bacağımı kırsalar
Canımı alsalardı da seni benden böyle
Sesimi bile çıkaramadan almasalardı