Yıkılası Zalim Gurbet Şiiri - Mefail Özbek

Yıkılası zalim gurbet,
Ne ben, ben kalabildim sende.
Nede sen sen olabildin benle,
Anlamadık birbirimizi yıllar geçti de.

Alnımın terini görmedin,
Emeğin kıymetini bilmedin,
Sadakatten hiç bahsetme.
Zengini daha zengin ettin.

Uçağı yatı,
Yarışmaya atı,
Mersedesi, villaları,
Var mı Başka? Sevdaları.

Tuvaletine arabasıyla gider.
Vay yavrum! Kılima’sı rahatsız eder.
Elli adım yürüdün mü diye sorsanız,
Ne işleri bahane eder.

Trabzon dan getirtiyor çöreği.
Adıyaman da yaptırırmış böreği.
Ete ne düzenler verdirir,
Ukala birde dalga geçer,
Fakirin hakkı diye yemez ekmeği.

Toprağından koparamam anamı.
Bir o anlıyor içimdeki sevdamı.
Düşün peşime diyorum ya.
Kızım oğlum beğenmiyor vatanı.

Ekmeğini yedim suyundan içtim.
Nankörlük ediyorum sanma,
Sende, elli yıllık emeğim var amma.
Hala Çorumlu diyorlar bana.