Yıkılan köy Şiiri - Ahmet Ekici

YIKILAN KÖY 1974 Yılında köyden ayrıldığımda, köyün doğal güzelliği ile insanların cıvıl, cıvıl güzelliği öyle bütünleşiyordu ki, bu köyden ayrılmayı adeta imkânsızlaştırıyordu. Benim gibi ayrılmak zorunda kalanlar ise üzülerek ayrılıyordu. Benim ayrılık bayağı uzun sürmüştü, uzun yıllar sonra köyü öyle özlemiştim ki köy daha da gelişmiş, güzelleşmiş olarak hâyâl ediyorum burnumda tütüyor. Bir an önce köye kavuşmak için can atıyordum. Bir gün köye gitmeye karar verdim, öyle heyecanlıydım kî yola çıktığımda yollar bitmek bilmiyordu. Köye döndüğümde yanlış yere geldiğimi zannettim, sanki asırlar geçmiş, sanki bir tufan kopmuş nasıl bu kadar değişmişti, öyle hayal kırıklığına uğradım ki adeta yıkılmıştım. Köyün gençleri başka illere gitmiş birkaç ihtiyar kalmış evlerin çoğu yıkılmış, bir kısmının kapısına kilit vurulmuş, o sürü, sürü hayvanlar yok olmuş, yollar bozulmuş, o güzelim akan çeşmeler bakımsızlıktan akmaz olmuş, kısacası köy bir virane olmuştu. İşte o zaman bir taşın üzerine oturup bu köyde o güzellikler hiç yaşanmamış gibi olmasının acısı ile cebimde bulunan bir kâğıt parçasına bu dörtlükleri yazarak içimi dökmüştüm.