Yığıyorlar Üstüme, Üstüme Toprağı

Bir panterin altında, keskin dişlerinin arasında,
can havliyle titreyen ceylanın şaşkınlığı sarmış bütün benliğimi,
can telâşı bu, ATEŞLE DANS, yangın yeri gibi…
Bitti, bitti diye düşünmeye başlıyorum,
daha ne yükleyeceksin, bakalım diyorum kendi, kendime, ne yükleyeceksin,
yıllar yılı bitiremedin, yükleye, yükleye kanamadın…
bitiremedin de, buraya kadar taşıdın, beni.

Satır, satır, işlediniz hayatımın yönünü,
ilmik, ilmik döşediniz yüreğimdeki hüzünleri,
bir kez olsun seviyorum diye çıktığım meydanı,
yangın yerine çevirdiniz…
Sevgi diye tutunduğum avuçları
kor eylediniz.

Sevdim diyen yüreğimi deştiniz,
yalanı, riyayı tanıştırdınız benimle,
seviyorum diyerek, oyun oynattınız, beni ateş çemberi ile…
ATEŞTEN SESLERİ tanıştırdınız bana,
veda cümleleri ile…
Elveda demeden ayrılığı tattırdınız,
bal, şeker dediğiniz sevgiyle…

“Ölürüm sensiz yaşayamam,
sensiz bir hiçim ben”, diyerek,
kurşun yedirdiniz mideme…

“SEN BENİM HERKESİMSİN” diyerek yalnız bıraktınız, beni, yalnız…

Ve sen,
bunları bildiğin halde ne işin var şimdi,
hüzün duvarlarının üstünde,
tam, tam çalmaya,
ne hakkın var sevgiye riya bulaştırmaya…

O da ne, bu da ne kürek sesleri,
tozu dumana katılmış toprak rüzgarı,
yığın, yığın geliyor, üstüme, üstüme.
Doyamadılar, doyamadılar bir de,
yığıyorlar üstüme, üstüme toprağı…

Bu kaçıncı yığılış, omuzlarıma, bedenime,
ya, insan sever mi bu kadar çok kemiklerini,
ne de çok dayandılar kırılmadan…

Ne kadar sürecek bu, alıp başımı avuçlarıma,
kör yürüyüşlere koşmam, duramayasıya…
Neresi dur noktası bu hayatın,
neresi ucu sevinç noktasının?

Ansızın bir ses,
“merabaa”…
…“ben’im”…
…Sanki tanımıyorum bu sesi, sesi de. Kendini tanıtıyor…
Çok uzakmış hayatıma gibi, gülümsemeye çalışıyorum, tepkisiz…

Cevapsız kalıyor bütün cümlelerim,
Sanki devedikeni gibi bir bitkinin, çiçeği açıyor içimde, morumsu, kadifemsi,
diken yığınları arasında…