Yetmiyor Şiiri - Gökhan Öktem

Yetmiyor...
Ne yapsam da yetmiyor
Kimi zaman ölmek bile yetmiyor yaşadığımızı sanmaya
Sözcükler kafi gelmez elbet
Hüzünlerimizi tartmaya
Zaman kayığında küreksiz savrulmak
Pusulasız yakarışlar bile yetmiyor
Varoluşumuza kanmaya..
“Düşünüyorum öyleyse varım”
Elbette varım, çünkü düşünebiliyorum kaypaklığında
Dostlar, candan bir yuva sıcaklığında
Can parçası bir aile bile yetmiyor
Sabah dokuz akşam altı mesaisi
Sevdiğin bir iş, işe yarama hissi sarmalında
Üretmek bile yetmiyor
Hayatı her sabah bir taze selamlamaya
Doğumla ölüm arasında
Boşalan bir yüreği doldurmaya
Yetmiyor...

Susmak...sessizliği dinlemek.. Dalıp gitmeleri çoğaltıyor sadece
Kabaran iç duygularımı dindirmeye yetmiyor
Hüzün şerbetleniyor yüreğimde demlendikçe
Hüzün gebe duygular bırakıyor belleğimde
Hıçkırığa gebe, dalıp giden bir yok oluş güzelliğinde
A güzelim yetmiyor
Yaşam bile yetmiyor nefes almaya
Ve de nefes almak bile yetmiyor artık yaşamaya...

Yetmiyor...
Sıcak gülüşler, iç çekişlerimin öksüzlüğünde
Telefon sohbetleri, dost muhabbetleri yalınlığında
Kendi devri alemimde şiir yazmalar bile yetmiyor
Dalıp gitmeler bile...tuvalden tuvale döktüğüm içselliğimde...
Geçici sevmeler bir güzelin bedeninde gezinen parmaklarımın hissizliğinde...
Duygular olguların anlamsızlığında kayboluyor
Kayboluşlarım bile yetmiyor kendi serseri evrenimde
Arayışlarım sorgularımın derinliğinde
Kaybediyor mecrasını adı çoktan unutulmuş bir eski sevgilide

Yetmiyor...
Olmayınca bir yeni sevda sancısı
Ha deyince çığlaşan bir çağlayan güzelliğinde kabaran
Bu öksüz, bu bahtsız, bu arsız yüreğimde.....

(İstanbul,29,01,2002)