Yetmiyor Şiiri - Gülay Vural

Ellerim uyuşuyor!
Yorulmak bilmeyen bir suskunluğu,
Çivilemek istiyorum yüreğine.
Boğazına kadar dolmuş bir yüreği,
Senin üzerine yırtmak...
Ve ardından kapanmak istiyorum omuzlarına…
Her yanım ateşler içinde...
Savaşlar ortasında kavruluyorum.
Onlarca insan ölüyor!
Tanklarla işgal edilmiş dört yanım.
Savunmasız ve silahsız,
Haksız mücadelenin ortasında kalmış gibiyim.
Ortalık ölüm ve barut kokusuyla genzimi yakıyor.
Gücün,
Pervasızca kullanılmasındaki,
Masumluk çizgisindeyim.
Oysa…
Değişmeli bu yılgınlık, bu bitkinlik sürekliliği!
Kendimi oluruna bırakmadan,
Bir eylem gerçekleştirmeliyim!
Durmalı bu kan seli ve bir daha hiç akmamalı!
Ekmeğimi, suyumu, işimi, sevdamı...
Ve el değmemiş,
Göz ilişmemiş ruhumu korumalıyım!
Rotası belirsiz özlemlerime inen kırbaçlar dinmeli!

...

Yetmiyor kalem,
Yetmiyor kâğıt...
İçimdeki volkanı anlatmaya,
Yetmiyor sözcükler…
Tüm siyahlarımı,
Bir kez daha bırakıyorum.
Açık denizlere…