Yetmiyor Şiiri - Hasan Özünal

Yetmiyor…

Atılan her bir serseri taş, geldi de buldu benim başımı
Bir cendere içinde, ah vah ile yaşadım bunca yaşımı.
Her yol ayrımında, kaybetti isem bir can yoldaşımı,
Vurmayın artık sırtıma bunca yükü, gücüm yetmiyor.

Güzel görmek için baktığım her şey, göze batarsa,
Helal yediğim her lokmaya, birileri zehir katarsa,
Kazanmak için en yakınımdakiler, tutup beni satarsa,
Gelmeyin artık üstüme, vefasızlığa aklım yetmiyor.

Merhamet ile sarıldığım her dal, maraz oluyor
Gülistan denilen bahçede suladığım güller, soluyor
Her göz yumduğumda, varlığımdan bir şey kayboluyor
Taş olsa çatlardı var gücümle dayandım, sabrım yetmiyor.

Bu dünyanın yükünü, sanki daha çocukken taşıdım,
Gençlik desen, adeta bir zemherinin ortasında yaşadım.
Tırnağım tuttukça, kendi sırtımı hep kendim kaşıdım,
Şimdi gözyaşımı silecek mecalim yok, mendil yetmiyor.

Bir gün bile kendime yaşamadım, kendimi bildim bileli
Bu hayat mı, bu düzen mi hile, yoksa oyun kuralları mı hileli
Mutluluktan umudum yok artık, çok oldu lügatimden sileli
Yıkıp yeniden yapmak için ise zaman dar, ömür yetmiyor

Derin bir nefes gibi, ta içime dolsun istedim mutluluk,
Yol bitmedi belki ama beni bitirdi bu acımasız yolculuk.
Mutluluk belki de, son nefesten sonra başlayacak sonsuzluk,
Nefes sayılı, yazgı kayıtlı, emanet sahibi sabırlı, talep yetmiyor.

Hasan ÖZÜNAL
KARAMAN - Ekim 2020