Yetmiş Yedisindeydi Şiiri - Nihat Korku

Yetmiş yedisindeydi,
O gün yine evindeydi.
Bir ses duymuştu.
Korkusundan kırk kat olmuştu.
Eşinin yokluğunu
İlk kez bu kadar derinden duymuştu,
Zavallının damarlarında kanı kurumuştu.

Evin dört tarafı ağaçlık,
Ay yok gece zifiri karanlık,
Emniyet cehennem kuyusuna düşmüştü,
Korku, zavallıyı parça parça bölmüştü.
Eşinin yokluğunu
İlk kez bu kadar derinden duymuştu.
Zavallının damarlarında kanı kurumuştu.

Yüreği tavşan yüreği gibi atıyordu,
Kadın kurttan, kuştan değil, insanlardan korkuyordu.
İnsanlardan, dünyayı kana bulayan insanlardan.
Kırk kuruş için kardeşini kırk yerinden bıçaklayan insanlardan.
Televizyon, saat ve duvarlar üstüne üstüne geliyordu.
Kadın saf ve tam bir ümitle kocasını bekliyordu.
Eşinin yokluğunu
İlk kez bu kadar derinden duymuştu.
Zavallının damarlarında kanı kurumuştu.,

Yılların yorgunluğu yansımış yüzünün her yerine
Mikroplar yuvalanmıştı bu yaşlının ta ciğerine.
Ancak şimdi büyük mü büyük bir bela belirmişti beride
Adım adım korkunun adımını duydu kadın derisinde
Gün gün geçiyordu güzel gözlerinin feri de
Kalmıştı, bükük bel, yorgun el, kol ve dil geride
Eşinin yokluğunu
İlk kez bu kadar derinden duymuştu.
Zavallının damarlarında kanı kurumuştu.,

Gecenin bir saatinde iki haydut kendilerine yakışır gibi
Girdiler destursuz bağa saldırdılar kadına hayvanlaşır gibi.
Namusla namussuzluğun çatışmasıydı bu,
Feryadını kadının çok şükür yaradan duydu.
Gecenin bir saatinde mahalelli kalktı ayağa,
Namussuzların yüzü değdi toprağa.
Eşinin yokluğunu
İlk kez bu kadar derinden duymuştu.
Zavallının damarlarında kanı kurumuştu.

(27 Mayıs 2008 / OLTU)