Yetmedi Şiiri - Mehmet Çiftci

Çok sevmiştim seni ben, hem de ömrüme bedel,
Hayatımın hepsini verdim ama yetmedi.
Tatmadım ki böyle bir sevgiyi senden evvel,
Hamurumu sevginle kardım ama yetmedi.

Ne verdimse az buldun, yetersiz kaldım sana,
Takatinden fazla yük vurulmaz ki insana,
Çok zaman sus pus oldum kilit vurdum lisana,
Her şeyimi önüne serdim ama yetmedi.

Zengin bir baban vardı varlıklı bir ailen,
Darlık hiç yaşamadın yoktu geçim gailen,
Bir memur maaşıydı bende servet sayılan,
Gece gündüz çalışıp durdum ama yetmedi.

Koşturdum biteviye hiç izinli oldum mu?
Yeter be artık deyip çalışmadan kaldım mı?
Bir kez de kazancımı üzerime aldım mı?
Örümcekler gibi ağ ördüm ama yetmedi.

Ne işimi beğendin ne de davranışımı,
Bir gün tatlı yemedim ekmeğimi aşımı,
Her ay eline saydım aldığım maaşımı,
Eve akşam gülerek girdim ama yetmedi.

Her gün suratın asık sinirlerin gergindi.,
Çalışmıyordun ama bedenin hep yorgundu,
Kendi evim bana küs, duvarlarım dargındı,
Her akşam hatırını sordum ama yetmedi.

Bilmem nasıl sürecek bundan böyle hayatım,
Sonuna yaklaşıyor ömrümüz adım adım,
Günlerim hep işkence ne tuzum var ne tadım,
Her şeyini hayıra yordum ama yetmedi.