Yetiş Keloğlan Kurtar! Şiiri - Ahmet Yozgat

Ankadır o,
Ya da mazlum bir serçe,
Hani var ya ölçe biçe matematiği,
Tüketen obur ömür, yekinir her adımda,
Göğünür mavi tavan, yanar kavrulur.
Savrulur sarı sakar,
Kömür gözlü bir oğlan bana bakar,
“Yetiş Keloğlan kurtar! ”
***
Ah çeker varsıl kemiyet,
Zira telaşlı bir hayaldir bu sancılı şiir,
Nihayet, o da bereketli rüyalar içre yoksul hülyadır.
Çizgiromanlarda iki boyutlu kahramandır o,
Hatta dokuz rakam sıralamasında bir hakandır,
Pekos Bill’dir, Swing’dir bin kunduz diyarında…
Anası bizden biri, ha kezik, ha Fadime…
Ali emminin kızı, yan köyde mukim,
Canı canımdan,
Kanıysa kanım,
Şimdilerde hasta yatar o kahramanım,
Arkasında ne kimi, ne kimsesi…
Sulu seyrek elma ister mutlaka canı,
Unutmuştur tüm acun o kahramanı,
Babası, eğri büğrü odun çeker yoksul yuvaya,
Kanı akar ter ile karma katma adım adım yollarda,
Durur göğün dibinde, havaya dua üfler.
Zira kendi küturunca anlı şanlı bir Ankadır o baba,
Ya da mazlum bir serçecik,
Cik cik ötüşü var ya türkülü köyde,
Nerde, nerede, nasıl ve hangi akılla?
Kömür gözlü bir oğlan yana yakıla,
Döner döner Anka’ya bakar,
“Yetiş Keloğlan kurtar! ”
***
Yakası paramparça bir adam,
Bir zavallı bir zavallı ki…
Yani fukara mı fukara bir masalyan..,
Hani cam kırılır, kesilir damar, kızarır ya ten,
Yorgunluktan çekilir ya kahramanların kanı,
Akar rüyasından tüm hayali dışarı, taşra düşer.
Keten kanatlı bir Ankadır o,
Ya da mazlum bir serçecik; öter ya “Cik cik cik! ”
Kömür gözlü bir oğlan, acıyı içe içe…
Dere olur karanlık zindanlara akar,
“Yetiş Keloğlan kurtar! ”
***
Boz bir at yolda, yolakta,
Altın ayarında, Yemen’in kıyısında, cebel dağında…
Yemini tartar bir tatar bu arada “az” diye,
Üşür tandırlar içre “ayaz” diye,
Masallarda postacılık yapan o tatar,
Bağırır Isfahan yolunda, can havliyle,
Bir eliyle ak kağıda name yazar,
Durmaz; diğeriyle gül derer kendi göğsünde,
Kala kalır zaliman çevriminde zar ile,
Döner, umarsız sağına soluna bakar:
“Yetiş Keloğlan kurtar! ”
***
Tatar göçer,
Anka yanar kor kızıl tandırlarda,
Biz şimdi bu nameyi n’eyleyelim a dostlar?
Bir akıl da siz verin hele doğru sözü ağalar.
Bilirim, bu şiiri dinleyenler bir ağlar,
Dinlemeyen bin bir ağlar.
“Yetiş Keloğlan kurtar! ”
***