Yetimsin Nazlıcan Şiiri - Hayrettin Taylan

çürüyen umutlarında acılar seni pakladı koca şehirde
aynanı bıraktığın kentten babanın gözyaşlarını özledi ölüm
bana sarılarak ağladığın mezar taşının anısında gözlerim nemli
bekleyişim ölüm kadar taze,ayrılık da bendimin babası
çocukça oyalandığımız saklı bahçenin bahtını taht eyledim
sevmenin gözlerine baktım bir çocuk neşesiyle kucaklarıma hecelendin
uyandığımda son yakalanışın ateşine şifrelenmişti

gelmek için gitmenin duvar ustalığında hariçten gazeller okudum
senden ne kaldı ki ürkek kaçmalarından başka
babanın ağıdına annenin o alil bakışı kaldı acılarından arta

yalnızlık türkuazıyla bir atkı örmeden gittin kışlarımdan
her yüzde ikimizden çok şey derleniyor…
bitmezmiş gelmenin bekleyiş andacı
kavuşma kavşağında gözlerinin rengi
karşıya geçmenin ışığı ve sensizliğimin aşığı

telaş mı, kim söylüyor bunu
artırılmış bir aşkın son panayırındayım
sen varsan aşk var,baban yok,ben yoyum sensiz
mezar taşlarından aşk kitabelerine eklenen gözyaşların
ve içimdeki senli lekelerin acılara inat sevişenliği
buhurlarımı ahlarıma,vahlarımın vahasına vay be demeyi ekledi

yaşamayı pişirdim sensiz aç kaldığım hecelerde
yakın bir kalbe gittim hiçbir şey yoktu senden
aradım süt beyaz bakışlarını ve gözü yaşlı modunu
gitmeler atom atmış ruhuna... yoksun hala
ya da gelmelere geometrik aslı oluyorsun.
delecek dağ kalmadı ki gülüm bu sensiz dünyada
ferhatlığımın fiyordlarında nakışla beni erimiş huzurla
“insan önce vav şeklinde doğar sonra elif olur aşk ve insan
La deme lal masallarda giden mutsuz perim
Beyaz bir sayfanın son yaprağına dalinler ve aminleri ekle
“Bir kerede yıktı geçti “ geçmişlerin çürümüşlerinde çıkıver
Ateşimden durmak için sura üfleme vaktinden önce gel

yaşamayı pişirdim sensiz aç kaldığım hecelerde
türlü yapmayı da öğrendim türlü türlü duyguların tozu biberiyim
ve “insan önce vav şeklinde doğar sonra elif olur aşk ve insan
La deme lal masallarda giden mutsuz perim