Yetimhane Günlüğü Şiiri - Canan Aytın

Yetiştirildiğim evlerden aşinaydı bana köhne ve siyah duvarlar
Tüm şahitliği yalan ifadelerle tamamlanmış En ağır tonlarda nefes alırdı insanlar
Her gece paslı ranzalarda dinlenirdi
Düş kırığı yaralı masallar
Yalanlar, yalanlar
Aynı masalın zavallı inananları
Biz masum çocuklar
ve upuzun koridorlar
Sessiz
Kimsesiz
Yaşarken bile nefessiz
Ah ne de çoklardı birbirlerinden habersiz
Ne çok dinlemişliği vardı kimbilir
Ah bir dili olsa da konuşsa
İnkara yeltenmiş bir isyan yükselir
Her dilin susuşunda
Sonra çirkef bir göz islenir, masum duruşuna
Ve orman kuytusu gece
Hava kan dondurucu soğuk
Bir asır birikmiş gibi
Bir karmaşa
Kendi için de hüznü
Yine kendine boğuk
Korkmamayı zifiri gecelerde öğrendim
Hâlâ yüreğim cesur bir çocuk
Bakın işte!
Kaldırdım başımı artık
Ben göğe çizdim yüzümü
Ruhumu bulutlara, başım dik
Korkmuyorum artık karanlığınızdan
Benim gecem sizden karanlık
Zaten her yerde değil mi?
siyahı yüreğine belenmis karanlık adamlar
şimdi biraz da siz eğin başınızı
öne eğe bildiğiniz kadar...