Yetim Şiiri - Abdulhamit Erkaner

Yetim Çocuk.
Ne anamı ,ne de babamı,tanıdım,
Ben yetiştirme yurdunun çocuğuyum,
Şefkat ellerini Devletimden gördüm,
Hocalarımızı ise birer anne birer baba belledim,

Yetimiz öksüzüz bizler, daha küçücük yavrular,
Yetimhane dört duvar, çatısından sular akar,
Mahkum edilmiş gibi bizleri buraya bıraktılar,
Çıkmamıza daha çok var, affımızı çabuk çıkarsınlar,

Kışları üşümüyoruz yaz sıcağında terlemiyoruz,
Aşçımız Bolulu güzel yemek yapıyor, seçmeden yiyoruz,
Hocalarımızın elleri hep üstümüzde onları çok seviyoruz,
Derslerimizi ve ödevlerimizi yapıyor, sınavlara hazırlanıyoruz

Kafamda delicesine sorular,
Neden terk edildim ki ben?
Gönlümde kederlice ıstıraplar,
Peki ama neden ben?
Geceleri uykumda sayıklıyormuşum,
Anne Baba gelin alın beni buradan diye,
Arkadaşım duymuş kötü olmuş,
Oda ağlıyormuş derinden hissettirmeden,,

Büyüklerim evvela ellerinizden öperim,
Adım Necla mesajım var size,
Şiir yazdım sizlere, işte
Tüm Duygu ve isteklerim,,

Yolumuz düşmüş yetimhaneye,
Kaderimiydi? Feleğimiydi?
Onu bilmem bir kere,
Bırakılmışım bebek yaşımda,
Bir başıma, şimdi sorarım size?
Neydi benim günahım suçum?
Yok, ise günahım suçum,
Hadi söylesenize,
Ne yaptım ki ben bu haldeyim,

Hicranla yanmaktayız,
Muhtacız sevgiye şefkate,
Elimizi uzatıyoruz size,
Haydi alın yatırın bizi göğsünüze,
Defalarca saçlarımızı okşayın,
Anne baba sevgisiyle şefkati ile
Sımsıkıcına sarılın öyle ki,
Sıcaklığınız işlesin tüm bedenimize,

Yuva sıcaklığı olsun bizimde,
Hasretimiz bitsin,
Vuslatımız gerçekleşin,
Annemiz olun babamız olun,
Haydi gelin yetiştirme yurduna,
Bir kere de olsa, uzak değiliz size...