Yetim Şiiri - Fırat Bahşi

bir bir yandı bu şehirin,
sokak lambaları,
ben vardım geri de
karanlık bir istanbul silüeti
başladı o masum üveyik geceleri,

oysa hepinize dargındım ben
el kadar adamken,
bu çay acı olmuş der gibi
yarım bıraktım hayatı,

annemin bayramlık diye aldığı o çeketi
arefe günü daha da ısınmak için
yaklaşınca sobaya; yakan ben,

çınar ağaçları babam olur,
her sonbahar taruman olur,
nasıl ağlamıştım bilseniz
vefatını duyunca babamın,

kelimelerde kıyamam hepsi şiir olmak istiyor
hele yetimlere dayanamam zira onlar
baba olmak istiyor
en sevdiğim parmağım serçe parmağı,
çünkü severim serçeleri,
ah bir de sapan taşlı çocuklar olmasa,

annemin sevinmem için aldığı uçan balonu,
bulutlar görsün diye
gökyüzüne salan ben,
oysa hepinize dargındım
el kadar adamken,
bilin isterim;
babamı geri ver diye
en çok topraga kızardım ağlarken.....