Yetim Şiiri - Barış Danış

Sararken kolları soğuk koynunda,
Yokluğun göğsünden beslenir yetim.
Oturur dağların alçak boynunda,
Kendi yankısına seslenir yetim.

Ne gardaşı vardır ne bacıları,
Dert ile kederdir duacıları,
Feryadı ağlatır tüm acıları,
Kâbuslar teriyle ıslanır yetim.

Yemek aradığı yollar dolambaç,
Doymak nedir bilmez, tokluk bilmez, aç,
Başı kollarında oynar saklambaç,
Saklanan bolluktan terslenir yetim.

Yalnızlığı azar kendini döver,
Anasız babasız hayat çok beter,
Çok özenir bazen şımarmak ister,
Hayali kızınca uslanır yetim.

O nefes kokusu döner misine,
Yırtık pabuçları giyer yasına,
Bakar kimsesizlik boy aynasına,
Çaresizlik ile süslenir yetim.

Sanki tuzak olur yolda çukurlar,
Düşünce yarayı sarar çamurlar,
Acıyan yerini öper yağmurlar,
Okşayan rüzgârla hislenir yetim.