Yetim Şiiri - Ümran Tokmak

Toplumsal çöküşlerin enkazıdır kimisi
Sözde bazı yerlerde korunuyor yetimler
Belki de insanlığın ikâzıdır kimisi
Pas tutmuş yüreklerle ıranıyor yetimler

Hor görünür nedense bize solgun yüzleri
Azarlanır dinlenmez boş bulunur sözleri
Önlerine açarız korkulu dehlizleri
Gözümüze ucube görünüyor yetimler

Kışın karlı ayazı iliklere işlerken
Ben sobayı harlayıp odunları beşlerken
Kendi yavrularıma samur kürkler düşlerken
Çul çaput arasına dürünüyor yetimler

Bir kenara bırakıp kendimle telaşımı
Silemedim bir öksüz yavrunun göz yaşını
Taş bile benden yumşak yaslar yetim başını
Kıvrılıp kaldırımda barınıyor yetimler

Örselenip dururlar kaderin öfkesinde
Kırılır kanatları zalimin öksesinde
Terk edildiği yerde feleğin kesesinde
Harcanırken acıya bürünüyor yetimler

Canevinde isyanlar büyütür istemeden
Bal börek elin olsun ay geçer aş yemeden
Hele bizim ellerde buyur gardaş demeden
Nasıl naçar kalıyor sürünüyor yetimler

Çaresizlik duvarı önlerinde yükselir
Minik bedenlerine koca dünya dar gelir
Yavrum diyecek çıksa gözlerine fer gelir
Nemelâzımcı elle kürünüyor yetimler

Güneşin yıprattığı perde gibi süzülür
İtip kalkan çok olur orta yerde ezilir
Arayıp soran olmaz bir kuytuya büzülür
Kurda kuşa imrenip yeriniyor yetimler

Yağmur yüklü bulutlar gibi durur melali
Yazık demekle kalır yetimin garip hali
Tüm milletin evladı geleceği ikbali
Bir boşluğun sırtına sırınıyor yeti