Yeter be hayat Şiiri - Suzi Ayyıldız

Yıkıldım be hayat,
İşte gururumla eğiliyorum önünde.
Heybetli hayallerimi yıktın,
Köklerimi bir bir söktün.
Şimdi ne dalım, ne kolum kaldı,
Yüreğimi de ben attım kendi ellerimle.

Bak, diz çöküyorum önünde,
Eğilmez başımı, eğiyorum şimdi.
Kalmadı ne gücüm, ne takatım,
Yoruldum, yıkıldım, anla...
Bırak, bırak yakamı, boğuyorsun beni,
Söndürüyorsun güneşimi.
Bırak, bırak da ben de ilişeyim
Usulca bir yanına...
Ben de öksüzüm, anla.

Yaram berem çok,
Canım kırk yerden param parça,
Yakan yaktı yüreğimi,
Acı, azıcık şu canıma.
Bırak, nolur yakamı,
Dikenler serme yoluma,
Can kırıkları saplama yüreğime.

Yazımı kışa çevirme, yeter!
Bak, tüm heybetimle diz çöküyorum önünde,
Kırma dallarımı,
Savurma yapraklarımı.
İzin ver, yeşereyim ben de düştüğüm yerde...
Bırak, gamzelerimde gül açsın,
İzin ver, ben de güleyim.