Yeter Şiiri - Mözgür Özbek

YETER

yalan geceymişsin yeryüzünde
vefasızlıklar ektin üstüme
mevsimlerim karıştı ömrümde
baharıma kar olduğun yeter

umutla dolu yağmurlarıma
kara bulutlar oldun ruhuma
acılarla dolu sol yanıma
haince sıktığın kurşun yeter

bilmesin dertlerimi el alem
azar oldu yürekteki yarem
ne tabib isterim nede merhem
yarama tuzlar bastığın yeter

masada unutulan cay gibi
soğudum kutupdaki buz gibi
dumansız külsüz alevler gibi
ateşe atıp yaktığın yeter

çığ oldu sana kırgınlıklarım
zay oldu gitti ömrüm hayatım
hüzünlerimle doldu sol yanım
beni benden bıktırdığın yeter

sürgüledim gönül kapısını
kapattım umut ışıklarını
çığ ettin yurekteki yaramı
ruhuma azap olduğun yeter

artık ne resmin kaldı duvarda
nede adın dilimin ucunda
gidişin azap oldu dunyamda
özlemle sana yandığım yeter

asidir benim kızgınlıklarım
sessizdir gönül kırgınlıklarım
silindi sevdalı duygularım
viran gönlümü kırdığın yeter

alıştım artık kine nefrete
alıştım acı gerçeklerime
yalan dolu hain sözlerine
masumca amin dediğim yeter

sustu dilim çatladı dudağım
hayal oldu bitti umutlarım
artık doğmaz karardı güneşim
hayatı zindan ettiğin yeter

gözlerimde yaşlar perde perde
bir yudum sevginin hasretiyle
bir ömür boyu yırtık resminle
her gün üzüp ağlattığın yeter

hep ağular verdin zehirledin
şu koskoca ömrümü bitirdin
temiz olan sevdamı kirlettin
sevgime zehir olduğun yeter

vefasızlık ne demek bilmezdim
sahte sevginle sende öğrendim
ne mazim kaldı ne geleceğim
ömrüme husran olduğun yeter

M.Özgür Özbek