Yeşilim Şiiri - Abdullah Karakaya

Kor ateşlerde yanarken kimsesiz, sessiz ve sensiz.
Ellerim semada acı içinde iki satır yeşilime.
Ateşlerde yanmaya, kül olmaya razıyım bu yolda.
Yeterki dilimde ismin, gözümde hayalin olsun yeşilim.

Yağmur oldum susuzluğunu giderdim,
Toprak olup can oldum yeşilime.
ne mecnun nede ferhat gibi sevdim seni,
Ben seni kendimce sevdim yeşilim...

Bu aşkta acı, keder varsa olsun hepsi benim.
Yeterki mutluluk, iyilik ve güzellik yeşilime
Bu aşkın yükünü ben çekerim yeterki üzülme
Bu sevda için bir gülümsemen yeter yeşilim...