Yeşil Kadın Şiiri - Faruk Güney

Durmak,
durmak
ve yine durmak!
Yürüyenlerin hepsine kızgın bu ağaç
Rahatsız oluyor gürültülerinden bu dal,
bu yaprak
Bu sesler mutluluğu,
sahteliği içine katarak
etti aşkın içine!
Hem de en seçkinine!
Sessizlikten hoşnut,
grilerin arasındaki yeşilliğin temsilcisi
Ta kendisi!
Onun için insan denilen şey yoksul,
insanlıktan yoksun
Diyor ki:

"Kendini zannediyor her şeyin sahibi!"

Bu yeşil kadın gölgesiyle bile kavgalı!
O bile rahatsızlık veriyorsa ona,
düşün!
Ah!
Bir de şu mevsim tembelliği olmasa
meyve dolacak dalları,
açılacak kolları,
yaprakları
Ama o bundan yana değil,
çünkü küskün!
Ne üzmüş,
ne küstürmüş olabilir onu?
Bir ağaç nasıl olur da bu kadar hüzün dolu?
Zarar mı verdiler?
Adiler!
Açmamışken mi dadandılar?
Saldırdılar!
Hiç mi utanmadılar?
Çok aşağlıklar,
insancıklar adlı
bu yaratıklar!