Yeşil Gece Şiiri - İzzet Fırat Orfa

Gecenin sonu, günün başlangıcı değil.
Sırası ile takip eden; yalnızca aşkı acıdır.
Gece nasıl kara değilse bu yapay şehirde;
Gün de aydın olacak değil.
Güneşi örten; bir gözün hayali, yaşı, kapağı.
Güzel günler alacaklı geleceğinden.
Yoksa zaten yok kapına dayanacakları;
Şehre aldanıp, geceyi gün sanıp,
Gündüz yüzleri ile, geceleri aniden,
Tüm yapaylığa bir sadelik katıp,
Ve o tüm yapaylığa dahi muhtaç bırakıp,
Sabaha kadar ayrılmadan pencerenin dibinden,
Bir baykuş gibi;
Tüm somutluğuyla düşten öteye gidemeden.
Gecemin en parlak yıldızı;
Yollarım gündüzleri kayıp.
Güne karışıp karışıp da gittiğin yer;
Her gün düşe kalkışıp da gittiğim...
Zerreni bırakmış olmasan bulamazdım;
Güneşten arınıp da penceresinin önüne tüneyeceğim evinin yolunu.