Yeşil Boynuzlu Öküz Şiiri - Eren Çiçek

savaşa gider gibi yemekhaneye girdik

yeşil boynuzlu bir öküzün kuyruk sokumundan içeri girdik

ben hep yıldızların gökyüzünde uçtuğunu sanırdım

sürüyü temsil eden sakalsız bir çobanın omuzlarına

konmuştu yuvasına koşan kanlı gözleri

köklerinden kopartılmış yeşil ağaçlar gibiydik

gözleri açık rüyasında nöbet tutan

uykusunda yeşil kusan

memleketinin hayalini kuran o sessiz çocuk var ya

‘vur!’ emri gelmeden bir gün sırtının kanayacağını biliyordu

sanki dünya bizim etrafımızda dönüyordu

kainatı ateşe veren üşümüş çocuklar gibiydik

titriyorduk

korkudan ve soğuktan tiksiniyorduk

suçumuz erkek doğmaktı

bizden beklenen şey savaşmaktı

yeşile sığınan ölüm korkusunu gözlerinden sızırıp şafak

sayan toy bir askeri kör bir yılan gibi yerde sürünürken gördüm

silahlandık ve yaralandık

mezarlıkta söylenen çürümüş bir türkünün dumanında kaybolduk