Yeryüzünün Son Satırı

Yeryüzünün Son Satırı

bir çiçek dahi açacak kalmadı dağlarda
kalmadı, durgun her şey, durağan
bakışlar dar, gevşemiş meraklar
İncelenmiş, bir düşün yabancı anlamları
sarkıyor ağaç dallarından.
toprağın kovuğu sana sulanıyor
toprağın kıvrımları rahim kadar ısıcak
fırlıyor dudaklardan kızgın suratlı bulutlar
Kurtar, boğ bizi, emzir, bağışla
yüzünü göster de utansın çağlayan ırmak
söylenecek bir söz kalmadı avuçlarda.

Bütün biliyoruz
Allaha ulaşacak sesimiz dahi yok
Kısraklar alışmak bilmiyor otobüs duraklarına
sonumuzun bekçisi korkuyor sonramızdan
talaşlar korkutuyor çekiçler, parkalar
toprağa eğrilmek seğirtiyor içimden
yaşamak sessizcene bir ırmaktır şimdi
toprakaltlarında biçare söylenen.

Karakollarda söylenen isimleriz şimdilik
kelepçeler geçirilmiş bileklerimizden.
içimizde müfredattan saymadıkları şeyler sahibiyiz
çiçek yapraklarından boşalıyor dülgerler
ingeborg bahcman ın külleri de bizleriz
biteviye çocuklarıdır Gabriele Mistral’in
her gece gökte yıldız bellediklerimiz.
Ellerim kaburgalarına kelepçelenmiş
hızla doğruluyor boynum bir ince çizgiden
kalmadı hiçbir yerde ne pas ne kir
görünüyor heceleri kuşlarla seğirtenler
Derinleşen gözlerinle geriyorlar beni
Göğsün artık titrek bir çarmıh demektir
bense kafası sağa düşmüş
bir babasızdan gayrı neyim ki?

Ürküntüm yalnız bunlarda saklıdır
müphemliğidir aşkımın göz rengini bilmeyişim
nedendir kalemlerin saldırmaması kâğıtlara
Aklıma musallat olmayan o her ne idiyse
oydu damıtarak dolduran memeleri
evlerin çatılarından kalkınıyor dirgenler
bir kez olsun ihanet etmedim hiçliğin kucağına.
gözlerimin aklına bir şey gelmiyor
Göz gözü görmüyor gözünden uzakta.

Oysa öldüren derlerdi ölümün muhatabı
Kendiliğinden bir ölüm sığmıyor insana.
Eğer ölümse bekleyeni darmadağın hale sokacak
Ölümse o son yıldırım beni toprağa tutturan
ey göklerin en alıngan yüzü
ey yüzünü bana dönen gök

Türkiye kadar güzel
Türkeli kadar güçlü.

Barış Doğan