Yeryüzünün Onca Atlısı Şiiri - Levent Sunal

yeryüzünün onca atlısı tarafından geniş
yüzünün resimlerinde ıssızlığa yağan yağmur
bir istiridyenin iççekişinde saklı kalan
tuhaf bozkırlarda saklı güvercin kanadında

bir bulut anlamsızca gezdiriyor kendini
tuhaf bulut anılarda kolgezinen karanlık
içinden toprak yüzlü çocuklar çıkacak
sıcacık bir bataklığa çalkanacak

beni hatırlayacak kimler vardı ki
Allah'ın mahfazasında her zaman gizli
yüzüm aşkın doğrulur aydınlığa
sesler batar göğün bilinemez sağnağında
 
ben doğrulurum yüzler doğrulur bana
yalnızken ölüm güzeldir ama
çok ağlar arkandan geçtiğin sokak
bıraktığın gibi bulamamak var şehrin havasını

şehir; tacirlerin şehri elbet
öteki; sesini duyuramadığın şehirdir
bir yanar bir söner güzeldir yalnızken
ısısı üzerinde alımlı bir kadın gibi yaşıyorken