Yeryüzü Zamanı Şiiri - Habibe Merih Atalay

çerez yiyor ve rakı içiyorduk;
şu ana kadar yani
O, gün boyunca olup bitenleri düşünüyordu
bir yandan..
bense bir yandan,
günler belli bir ritimde geçerken,
günlük sıradan işlerle zamanı tüketirken,
arada bir de bazı ataklarda bulunuşumuzu..
meselâ içmek gibi..
izliyoruz bir birimizi
ama hiçbir neticeye varamıyoruz
bu ataklarla bile..

işte bunları düşünüyorduk.

Aniden bir şeyler olmaya başlasın.. dı..
Birden bire kapının zili çalsın dı..
Ya da telefonun..
Ya da bir infilak sesi duyulsundu yakınlarda bir yerden..
Tabii en yakını zihnimizin içinde..
birden bire uçsuz bucaksız bir kanal açılsındı..
Her şey farklı görünmeye başlasaydı o andan itibaren..
ve tüm şeyleri bambaşka bir algıyla okusaydık..

falan.. beklentisiyle..

hepimizin bir şeylere yeteneği olduğuna göre
bizim yeteneğimiz de bu olmalı işte..
kendini kör kuyulara atmak..
çıkmazlara sokmak..
duvarlarla toslaşmak..
‘yanlış yanlış üstüne’ yi en iyi oynamak, oynatmak..

aman be!
burada bir yanlışlık vardı.. ama ne? ..

kahramanlığımızın canı sıkılıyordu!
kimi kendinden geçmiş,
kimi ölmüştü,
kimi inatla beklemekteydi.. ama
kimin umurundaydı.
kimi iyice bezmişti canından,
kimiyse inanmaz gözlerle bakıyor.. bakıyordu
kimi ise.. bekliyor.. bekliyor..
sadece bekliyordu.. ve.. O..
‘O’ydu! .

benimse aklım O’ndaydı..
sade bir bekleyiş içinde oluşundan..
inanılmaz bir metanet vardı halinde tavrında ya..
inanılmaz bir sabır sergiliyordu ya..
yalnız O’ndan ürküyor
ve yalnız O’nu önemsiyordum.

Her hangi bir buluntunun peşi sıra gitmemekte
kararlı görünüyor,
buysa beni mahvediyordu.

aslında iyi de yapıyordu..
en doğrusu onun gibi durabilmekti..
bu yeryüzü zamanında.