Yerleşik Keder... Şiiri - Yasemin Şentürk

Ben onu avazıma gömdüm
Bu sessizlik ondan
Tüm tantana orada kopuyor
Ve kalbimdeki
Derin göçükler bundan…

İpini koparan her ne varsa,
Orada alıyor soluğu.
Mesela densiz yağmur bile
Kıvrılıp yerleştiriyor derinime
Davetsiz soğuğunu…

Zannetmeyin ki
Bir uslu sessizlik içindeyim.
Ben sırlarımı bile,
Kaybedecek kadar gizledim.
Hatıralarımı bulmak için
Köz köz oyuyorum zihnimi.
Bu derin çizikleri
Beynime ben işledim…

Olmuyor işte
Anlasın cümle âlem.
Ne zaman bir bahar temizliğine
Tüm gücümle yeltensem…
Zerrelerin hafif varlığına kanıyorum.
Bir yapboz gibi yeni yeni
Anılar çoğaltıp,
Yeniden eski yerlerine koyuyorum.

Alıp silkelesem penceremden
Tozlu düşüncelerimi…
Pişmanlık yapışıyor yakama
Esir alıyor benliğimi.
Ve o an,
Kararıp düşüyor zihnimden soluk fener…
Gözyaşlarım yolsuz bir sel edasında,
Ve bükülüyor pınarından nemli keder.

Çakıp o fiyakalı imzasını
Her zerre kendi adına…
Bu yüzden işte
Ağlayınca yol yol iz düşmesi koynuma