Yerin kulağı yok, ama insanlar susmuyor. Söylediğim her kelimeyi, attığım her adımı başka bir hikâyeye dönüştürüyorlar. Sessiz kaldıkça daha fazlasını uyduruyorlar, sustukça içime daha çok yük bırakıyorlar.
Ben konuşmamayı seçtim, çünkü ne söylesem yanlış anladılar. Doğruyu anlatsam bile, kendi doğrularıyla örtüştüremediler. O yüzden artık susuyorum. Çünkü biliyorum, yerin kulağı yok ama insanların yargısı bitmiyor.
Kimseye derdimi anlatmıyorum. İçimdekileri yere döküyorum; yer sessiz, anlayışlı ve güvenilir. Yerin kulağı yok belki, ama o bile insanların kalplerinden daha merhametli.
beklenmedik bir fırtınaydı gelişin...
uyandırdın sessizliğimi aysız gecelerde
yaralı bir deniz gibi hıçkırdığını
bir fanus altında sıkışıp kaldığını..
aşkla kenetlenen kalplerimizin..
me'yus olduğunu,bunaldığını
Devamını Oku
uyandırdın sessizliğimi aysız gecelerde
yaralı bir deniz gibi hıçkırdığını
bir fanus altında sıkışıp kaldığını..
aşkla kenetlenen kalplerimizin..
me'yus olduğunu,bunaldığını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta