Yerin Altı Şiiri - Boğaç Yüzgül

Önce rüzgarlarla ıslanan tepeler soğudu
ve günahlarla gitgide daha ir paslanan
ve korkularınla buhrana yaslanan bencilliğin doğdu…

Yerin yedi kat altına kaçtın her dem
ve kıdem alan tutsaklıklarına mahkum kalıp
ve serseri mayın dolaşıklığında
ve kalıplaşmışlığınla alıp başını gittin durduğun yere…

Kalakaldın sessiz kalabalığın tam ortasında
ve bakakaldın kendi yalanlarına yakalandığın anda
ve her yerde yalakalanmalar vardı
ve cennet sandığın cehennemerdi oralar…

Rüzgarla ıslanan tepelerde soğudun sonunda
ve pasanan ruhuna bir kez bile iyi gelmeden
ve doğrularınla yanlışlarını elemeden
ve en karanlık şıkkı seçtin
ve korkuluklardan çok
ve bile isteye
ve yaşanası
ve yaşanmayası korkularından kaçtın…

Biliyordun aslında
ve senin gibiler tomurcukken solacaklardı
ve ancak yerin yetmiş yedi kat altında
ve hepsi bir arada baş başa kalacaklardı…