Yol haritası çizilse de yolcunun öyküsü ve varış yeri farklıdır.
Kimi şairler şiirlerini kafalarında tasarlar, bitirir ve daha sonra kağıda dökerler. Ne kadar süreyi gereksindiği hesap edilemez ama, şiirin doğum serüveni beynin kıvrımlarından yapılmış bir kundak içinde sarıp sarmalanır ve orada bütün bir rahimsel yaşamı tamamlanıp doğuma terk edilir. Gelişim süreci sanki bir kapalı devre içinde sinirsel kameralarca anbean izlenir ve gelişmenin seyrine göre doğum günü verilir. Dışarıdan bakılınca bu, kuluçka makinesiyle civcive ulaşma biçimi gibi görünür. Sürecin koşulları, başlangıcından sonuna dek tekmilen ayarlanmış ve dışsal etkilere kapalı bir; robotik doğum.
Kimi şairler de şiir yapma sürecini yol ve iklim koşullarına tamamen açık tutarlar. Başlangıçta hesap edilmeyen ve yol güzergahında ortaya çıkan olgu ve durumları da yaratı ortamına dahil ederek ilerlerler. Hatta, diyebiliriz ki; varışta sizi karşılayan adres; başlangıçta hiç düşünülmeyen bir yer de olabilir.Bunlar da çıkış’ı değil, varış’ı önemseyenlerdir. Ya da, bize öyle gibi görünür.
Yaratma sürecinde beynimizde nelerin olup bittiği hala çok katmanlı bir bilinmeyendir. Bilinen şeylerden çok, daha önce hiç bilinmeyenin, “yeni” nin ortaya çıkma dinamiğinin nasıl işlediği…Bilinenleri, bilinmeyen- henüz bilinemeyen- kocaman bir boşlukta sınama cesareti ve yüceliğinin; serüven severliğinin parametreleri…Yaratıcı öznenin, yalnızca kendine özgü ve biricik ırasının eyleme diyalektiğinin bu kocaman “kara deliği” fethetme yürekliliğinin mizani…Belki de bu nedenle tarihte büyük devrimciler aynı zamanda büyük pratikçilerdir, kim bilir!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta