Yerde ki çamura kadar

Yalnızların hobiside yalnız
Göl kenarında yürürsün
Kuğuları ve kazları izlersin
Ağaca konan kuşa
Suda yüzen balığa
Saçlarına esen rüzgara
Yerdeki çamura kadar
Yalnızlığa batarsın
Sorun olmaması değil
insan
Hep konuşuyor
Ediyor gürültü
Dağılıyor kafan
Kaçırıyorsun anı
Kuşlar konuşmuyor
Kanat çırpıyorlar göğe
Sürü halinde uçmaları yok mu bi de
En önde ufacık serçe
Peşinde yüzlerce
Doğanın mükemmel uyumu
Penguenler mesela
Nöbet tutarken biri
Dolanıyor öteki
Geç kalmıyor ama
Biliyor geliyor değişimi
Kurtlar dövüşüyorlar gelince vakti
Yaşlanınca şef
Bildiriliyor haddi
Güçsüzlüğe yer yok ormanda
Oluyor olması gereken
Hep bir aruz
Muntazam nizamla
Dışkıladığı zaman kedi
Örtüyor üzerini
Toprak kum çakıl
Ne varsa
Görüyorsun ama umumi tuvaleti
Herkesin evi temiz oysa
Kendisinin değilse umursamıyor çoğu
Umrunda olmuyor sonraki de insan
Trafikte sana makas atan
Kırmızıda geçen
Kavga edip bıçak çeken
Hep insan
Virüsü gibi evrenin
Sıfır nizam
Doğa öyle mi
Her şey kusursuz
Döngü hep yerli yerinde
Güneşin batışı
Ayın doğuşu
Gel git
Yalnızların hobiside yalnız
Göle ,denize taş atar
Suya dalga eder
Ufka dalarsın
Düşler ülkesinde
Hayal kurarsın