Yer Çanakkale Şiiri - Yavuz Bülent

Çanakkale idi her yer.
Toprak Çanakkale,
Taş, ağaç Çanakkale…

Şuheda kokusu havada.
Hava Çanakkale,
Gün Çanakkale idi.
Gece Çanakkale,
Kış Çanakkale idi.
Yaz Çanakkale…

Düşman saldırıyordu dört yandan.
Top Çanakkale,
Çanakkale idi mevzi.
Mermi Çanakkale…

Düşmede idi toprağa canlar.
Can Çanakkale…
Kan Çanakkale…
Seyitler,Yahyalar,
Seyit Çanakkale…
Şehit Çanakkale…

Namlusu dönmüştü,vatan toprağına düşmanın.
Vatan Çanakkale,
Siper etti kendini Çanakkale.
El,kol,beden…
El Çanakkale,
Ten Çanakkale…

Sinelerde zafer muştusu,
Hak Çanakkale.
Zafer Çanakkale.
Vuruştu düşmana karşı yiğitçe.
Göz kırpmadı ölüme.
Göz kırpmadı ecele.
Hayat Çanakkale…
Memat Çanakkale…

Yürüdü düşman üstüne Mehmet.
Yer gök inledi,Allah Allah!
Yer Çanakkale.
Gök Çanakkale.

Vermedi düşmana bir küçük toprak.
Taş oldu Mehmet.
Top oldu,kan oldu.
Durdu dimdik düşman önüne.
Bent oldu Mehmet.
Taş Çanakkale…
Set Çanakkale…

Çanakkale bekliyordu bir imdat.
Geçilmemeliydi Çanakkale.
Savruldu körpe filizler toprağa.
Fidan oldu filiz.
Can oldu.
Vatan oldu.
Can Çanakkale.
Vatan Çanakkale.

Çekilecekti bir gün elbet kara bulutlar.
Gün doğmaya mahkumdu.
Işık saçacaktı etrafa canlar.
Şuheda kanı besleyecekti toprağı.
Kan Çanakkale,
Can Çananakkale…!