Yeniden Ergenekon Şiiri - Osman Öcal

Bilge idim cesarettim töre idim şuurdum,
Türk denilen adımı tüm cihana duyurdum.

Tanrı birdir ülkü bir bin parçayı bir eder,
Yeniden Ergenekon bir kılavuz bir lider.
Yenigün sıcağında pas sıyırsın pusatlar,
Nal çatlatıp toz kussun kişnesin yılkı atlar.

Alpağan yüreğiyle tuğ kaldıran erkişi,
Kızılelma tadında kanat çırpar erimin;
Korku salsın düşmana üç mayıs dirilişi,
Kutlu olsun şimdiden ululansın devrimin.
Ne yarınlar çaresiz ne doğacak gün ırak,
Kızıl kanlar içinde bir ölüp bin doğarak;
Çiğneyip dalgaları yol alacak bu gemi,
Yıkıp namert tahtını yakarak cehennemi.

Başbuğun huzurunda diz vuran yoldaşların,
İnancı ülkülenmiş bozkurt ruhlu bir kuvvet;
Kırkı kırka katlayan devleşmiş soydaşların,
Mızrak gözlü bir ordu her tayfası bir levent.
Yaşam en doğal hakkı davası börklü sevda,
Mevzubahis vatansa canı özünden feda.
Törelenmiş kut için kalkmış ölüm dansına,
Bağış olmuş varlığı atalar mirasına.

Alaz alaz kızıl kor volkan gibi uyanış,
Türk dünyasını saran şu gençlik hareketi.
Baykal’dan ta Tuna’ya Volga ile yıkanış,
Türkçülük ülküsüyle Turan denen öğreti.
Şimdi birlik zamanı geçmiş yaşattı bunu,
Yazdı altın harflerle devlerin ordusunu.
Tanrı dağında ışık binlerce Sakaryasın,
Dik tuğunu kâfirin sinesinde oynasın.

Arsız çakala benzer koy sürünsün davasız,
Ulumadan bozkurtlar toy bilir mi Ötüken.
Düzenin dişlileri dünden daha pervasız,
Çilelidir albayrak mavi bayrak yetimken.
Zirvesine kar düşse bel vermez ulu dağın,
Başını kırpan olsa filiz vermiş budağın;
Elinde eğri kılınç yatağın ala çaprak,
Kap sancağı elinden kana belensin toprak.

Yaşadığım sezdiğim şu an için gördüğüm,
Omuzlarda ağır yük taş atarken baş başa;
Yok cevapsız bilmece tez çözüle bu düğüm,
Bin başa bir baş için tutuşmuşken savaşa.
Us ile durulanmış yeni baştan kan gerek,
Ordumuzun başına Cengizce kağan gerek.
Sen Tanrı’nın kılıcı sen yabgular neslisin,
Nazlı gelin misali bir ülküye yaslısın.
Durma haydi dizgin al başını eğsin yağı,
Vey taşarsa yeniden kucaklar Tanrı dağı.

Osman Öcal