Yeniden Dünya Şiiri - Seyrani Göl

gökyüzü hâlâ aynıydı
ama ben artık başka bir gözle bakıyordum
ağaçlar konuşmuyordu
ama sustukları yerden duyuyordum hepsini

rüzgârı izlemeye başladım
onunla gitmeye değil
ona bakıp kendi yolumu çizmeye

toprak gibi sessizdim
ama içinde hayatı taşıyan bir sessizlikti bu
hiçliğin bağrında öğrendiğim şey
dışarıda da geçerliydi:
var olmak, görünmekten fazlasıydı

artık ne arıyordum
ne de kaçıyordum
yürüyordum sadece
bir çakıl taşı gibi
nehirde akıntıya karşı
ama sürüklenmeden

insan seslerine karıştım
ama kendi sesimle
ışıkla dolu kalabalıklardan geçtim
kendi gölgemi ezmeden

yeniden dünyadayım
ama bu sefer
kendimle birlikte
S.GÖL