Yeniden Doğdum... Şiiri - Nurcan Bingöl

Yokluğunda anlamını yitirmiş bir benlikti hissettiğim
Ruhum donuk, kalbim hissiz
Tatsızdı aşk mağduru yürek yetimsiz
Gözlerim bakar görmez, yüreğim kapalı bir mabet
Dudaklarım mühürlenmişti sanki cümlelerimi yutkundum hep
Solmuştu benzim, tebessümünü yitirmişti ifadem
Aşkım can çekiyordu yaşayamadıkları adına yaslı
Hüznü içinde saklı bir yaralı kuş gibi kanatlarım kırılmıştı
Yokluğundaki acı ızdırapların en büyüğüydü…

Aklım almıyordu başkalarının anlattıkları sanki hep yalandı
Sahte geliyordu bana yokluğundaki gülen yüzler
İçimin gülen yüzü!
Sen yoksan nasıl içten gülümseyebilirdim ki?
Ben şaşkın, ben umutsuz sarmıştı dört koldan özlemlerin
Geceler sessizdi senin sesin olmadan
Aşk sözlerini duymayan ben neler yaşadım sensiz ah bir bilsen
Sabahlara varamıyordu gece, saatler bile bana düşmanken
Sanki hiç geçmiyordu zaman anılara takıldığım an
Eyleyemiyordum gönlümü ne yapsam içim seninle konuşuyordu
Dudaklarım sussa yüreğimin sesi mırıldanıyordu her dakika adını
Hayallerimiz beynimde şimşekler çaktırıyordu
Hani kavuşacaktık ayrılmamacasına bana sözün vardı
Şimdi nerdesin diye kaç kez adını haykırdım odamın duvarlarına
Çınladı dört yan, yankısı kulaklarımda uğuldadı ama;
Sen yoktun...
Seni sevmelere doyamazken ben nasıl alışacaktım yokluğuna
Taşıyamıyordum sensizliği bedenimde
Ağlamaklı gözlerle beni böyle bırakıp gittiğinden bu yana
Kahrettim hayatı vurdum kendimi içkiye
Ah be can özüm yokluğunda daha çok içer oldum
Her yudumu senin şerefine yudumladım zehir gibi yakıyordu içimi
Yokluğundaki yürek yangını yanında, bu hiçbir şeydi
Sarhoş olmak, seni bir an olsun aklımdan çıkarmak
Uyuşmak için yapıyordum hep bunları.

Unutmak ne mümkün gözümü açtığım an acım tazeleniyordu
Her yeni güne doğan güneş acıma acı kattı
Özlemin çoğalıp beni isyankar etmeye yetiyordu
Ah bilsen dualarımda seni nasıl ilahlaştırdığımı
Kendimi unutmuştum ki ben içimde sen varken
Umudunu yitirmişti aşk mahşere saklamıştı kendini
Hüzün çiçeği gibi; boynu bükük, solmuştu güllerim
Yapa yalnızım, eksik kaldım, tamım sendin
Kala kalmıştım yarım, derken …
Birden Sen çıkageldin
Gözlerime inanamadım
İşte o an ben yeniden doğdum!

Mucizeydi bu sanki, dualarımın kabulümüydü ki?
Allah’ım acımıştı kulunun haline?
Seni bana bağışladı yeniden
Çok şükür bu günüme tebessümümü geri verdin bana gelişinle
Gidiş nedenlerin, yokluğunda yaşananlar silindi lügatımdan
Şimdi tek bildiğim bana ömrümü verdin Sen!
Beni aşkınla ölümsüzleştiriverdin farkına bile varmadan
Seni yaşamayı sundun ahirete ertelemeden
Artık mahşere yaşanmamışlıklarımızla değil
Seninle yaşadığımız mutlulukların çokluğuyla girmeye hazırım
Ölsem de gamım yok tek hayalimdin gerçeğim oldun
Ruhumu azrail’ e teslim edene dek seni yaşamaya varım BEN!