Hayat Bir Pazıl Oyunu Şiiri - Meryem Keskin

Bir cadde ortasında tam orta yerinde,
Kalakaldım.
Hiç kıpırdamadan, seyrediyorum,
Etrafımdan gelip geçen insanları.
Yüzlerini inceliyorum, mimiklerini,
Yaşadıklarını, anlamaya çalışıyorum.

Gördüğüm her yüzde,
Ayrı bir ihanet vefasızlık, tahammülsüzlük,
Nefret ve acı vardı.
Yalnız olmadığımı anladım acı ve keder,
Ortaktı sanki.
Sonra, gözlerimi kapattım ve,
Seslerini dinledim.
Sessizlikdeki o derin seslerini,
Feryadlarını duydum, hıçkırıklarını,
Sadece kahkahalarını duyamıyordum.
:
Hayat bir pazıl oyunuydu sanki,
Ve yaşadığımız her şey o pazılın bir parçası.
Ama o kadar eksik parça var ki,
Resmi göremiyorum her şey paramparça.
Her kayıp parçayı bulup,
Tamamlamaya çalıştıkça.
Diğerlerini, kaybediyorum sanki.

Gün, akşama ilerledikçe daha da,
Yalnızlaşıyor insan.
Vakit akşamüstü, kaldın mı yine yalnız?
O bitmeyen pazıl oyununun tam ortasında.
İnancını kaybetme sakın nefes almaya,
Devam ediyorsun, hadi korkularını çıkar at,
Aklından olumsuzlukları koy bir kenara.

Yavaşça başını koy yastığa yaşadıklarını unut,
Uyu ve çabucak ulaş sabaha, topla kendini,
Yeni bir resme başla.
Her bulduğun parçayı sabırla nakşet panoya.

Gidenlere ağlayıp kalanlarla avunmayı,
Bırak artık bir kenara.
Tek dostuna sarıl yüreğindeki sana.
Kim bilir, belki sende saklıdır o kayıp parça,
Bulursan, ne mutlu sana.

Ve işte yine bir günün daha geldin sonuna,
Gün bütün veryansınlar dan sıyrıldı.
Sen yine kaldın karşında bitmemiş bir resim,
Elinde resme ait olmayan o parçayla.
Gücün varsa, gel yeniden başla,
Hayat bir pazıl oyunuydur unutma,
Parçaları hayallerindir umutların,
Gözyaşların gülücüklerin,
Varsa sarıldığın sevdiklerin.

Meryem Keskin