Yeni Umutlar Şiiri - Kasım Kobakçı

Yüce başkent Ankara, soğuğa alışırken,
İnmekte usulca, serin bir sis.
Nemlenir kokusu, içine çekilen,
Ekim'in, kestane yaprakları sokaklarda.
*
Daha giyilmemişken kalın kazakları, titreyen yaşlılar...
Gizemli bakışlarını, pencere camına dayadı,
Zamanla uzayan kirpikleriyle,
Bir sıcaklık arıyordu,
Beni gözüne kestirdi..!
*
Ulus alanında, esmer bir yolcu.
Gözlerimiz çakıştı, gülümsedi, kalbimi çaldı,
İçim ısındı, coşku sardı,
Ulus'un çarşısı canlandı, ışık saçıldı,
Heyecanlı kalbimle, göğe yükseldim..!
*
Bir simitçi geldi, taze simit kokusunu yayarak..!
Bir çay ısmarladı, buğusu tüten.
Sıcaklık yayıldı, hızla içime doldu.
Termometre, kaç derece gösterir bilmem...
*
Nihayet, aradığım teselli bulundu ama,
Sadece, beni sevindiren o yabancıda,
Ve o can veren sıcaklıkta, bana hayat vermek için..!
*
İlk görüşte aşkla, kalbimi çalan o insanı, sevmeli miyim?
Şikayetçi değilim,
Lütfen bu durumu, kabullenin sevgili dostlar.
*
Kentin lambaları, bir bir yanarken,
Yüreğimde yanan, bir alev başladı.
Karanlık gökyüzü altında, parlayan bir yıldız,
Işığıyla ruhumu besledi,
Artık üşümüyorum..!
*
Tunalı Hilmi Caddesi'nde, rüzgar ıslık çalıyor.
Soğuk ne kadar artsa da, içimde bahar var.
Buz tutan zeminler, kaygan olsa da,
Adımlarımı, daha sağlam atıyorum.
Bu kış, bambaşka olacak..!
*
Yeni umutlar filizlenirken,
Yeniden doğuşu selamlıyorum.
Gri gökyüzüne inat, içimde rengarenk bir dünya.
Şimdi her şey, çok güzel,
Başladım ben yaşamaya.