Yeni Sen - Yine Ben Şiiri - İsmail Uysal

Seni her gördüğümde
Büyür kaldırım taşları, devasa
Sıkışır yollar
Büyür içimdeki sancılar
Büyür kara yazgımın masum ifadesi
Seni her gördüğümde depreşir yeniden acılar
Açılır ömrümün hüzün perdesi

Her gördüğümde seni
Duyulur çığlığı keşkelerimin
Görülür efkârı bacalarımın
Tüter acımasızca, zifir…
Yokluk görmemiş, vicdanı esir;
Kâfir.
Kırağı sarmış darımın
Halini nerden bilsin
Seni her gördüğümde
Tutma ömrümü tutan direği,
Devrilsin!

Her gördüğümde seni
İçimde doğanın tarifsizliği
Saçların guruba benzer
Gözlerin bir çift yıldız
Yanakların dünyanın iki yüzü
Yağmuru andırır sinendeki ter
Ellerin biri Ay ve biri Güneş
Kucağın asumana eş
Dişlerin okyanus yakamozları
Yüreğin içinde taşır gündüzü
Seni her gördüğümde
Boğarım ellerimle intiharı

Her gördüğümde seni
Uçar karanfiller, kokar güvercin
Tutulur yürüyemez ellerim
Ayaklarımla tutarım ateşi
Seni her gördüğümde
Seyrederim günbatımında doğan güneşi

Her gördüğümde seni
Açılır penceresi umutlarımın
Yarının doyumsuz güzelliğinde
Yalnızlık bu kadar sevilmemiştir.
Gül kokar çöplüğünde efkârımın.
Resmedip ufukta siluetini
Yazgımın karanlık sayfalarına
Dokuzluk çiviyle çakasım gelir
Seni her gördüğümde
Dikilip gözlerine bakasım gelir.

Seni her gördüğümde
Yenilir merhametime öfkem
Hayalimde inci- boncuk sergisi
Çocuklaşırım birden
Korkusundan siner içime gölgem
Denktir anıma asır
Ruhum yüzüme yansır
Okurum şi’rini nice büyük şairden
Her gördüğümde seni,
Anlamalısın beni!