Yeni Dünya Temrinleri Şiiri - Eyüp Beyhan

Nitelik mi
Nicelik mi
Yaşadığımız gündelik mi
Büyüdükçe tükendik mi
Biz çoğaldık çoğalmasına da,
Çoğaldıkça niteliğimiz eridi.
Çoğaldık,
mallar gibi, etiketler gibi,
kredi notu gibi çoğaldık
ama eksildik kendimizden.
Büyüdü mülklerimiz,
Büyüdü evlerimiz,
odalarımıza çiviledik yalnızlığı.
Aile değil artık,
birlikte yaşlanan takvimler var sadece.

Konfor mu
Konfor dedikleri,
kapıya dayalı bir yoksulluktur şimdi—
vakitten, hakikatten, merhametten
kıstığımız ne varsa
adını refah koydular.
Güldüğümüzü sandık,
reklam aralarında.
Bahtiyarlığa hasret bir çağdayız lakin,
Konforun kanadından aradık bahtiyarlığı,
Avuttu bizi,
Hazin bir tükenişin hikayesi,
Ressamlar çizdi resmimizi.

Yaralandık,
Tedavi gerek yaramıza,
Sargı bezleri sahte,
İlaçlar çoğalttı hastalığı,
İlaçlar kapsül değil;
birer mazeret artık
ruhumuzu ihmal etmeye.
Uzmanlar doğurdu
bilinçsizliği.

Trafik bir kaos,
Yollara sığmaz oldu,
Marka araçlarımız,
Şehirler kalabalık,
Bir ses
Durun ey yığınlar
Çıkmaz bu caddeler, sokaklar.
Biz trafikte hızlıyız,
ve öfkede;
birbirimize korna,
birbirimize tehdit olduk.
Uykuya geç kalmış her beden,
bir sabaha geç uyanan vicdandır aslında.

Kütüphanesi olan evler,
O mazide kaldı.
Okumak mı,
Sohbet mi,
O da çok eski evlerde varmış.
Kitap mı?
Sadece rafa uygun artık.
Gönül vermek mi?
Reytinge yenildi.
Dostluk,
hesap makinesinde çıkarı alınca
unutuldu gitti.

Varlık çoğaldı
ama eşya olduk hepimiz,
Esiri olduk her birinin.
Yılları yapıştırdık hayata
ama hayatı sürmedik içimize.
Ay’a gittik—
yıldız kayınca dilek tuttuk
ama komşuya “selam diyemedik
tek kelimeyle.

Anlayamadık birbirimizi,
Anlamadı tok açın halinden,
Kırdık atomu,
ama kıramadık önyargıyı.
Ruhun asıl düşmanı
bilgisizlik değil:
bilip de umursamamaktır.

Plan yaptık,
Unuttuk planların en güzelini yapanı.
Durmadık kurguladık zamanı,
Duvara astık haftalık, aylık, yıllık planları,
tıka basa ajanda—
ama içimiz boş.
Sabır, bize haram artık.
Aceleyle doğdu her işimiz
ölüm gibi.

Dostluklar vefasız,
Düşmanlık kemirdi içimizi,
Tanıdıklar çetelesi kalabalık,
ama dost,
bir telefon uzak değil:
bir ömür uzak artık.

Teknoloji baş döndürüyor,
Hergün yeni evresi,
İletişim çağındayız,
ama konuşmuyoruz—
sinyal alıyoruz sadece,
kalpten değil, baz istasyonundan.

Mutluluk artık hayalde,
mutlu olmak için
somurtuyoruz.
Ve kimse sormuyor:
neden güzel evler yuva olamıyor?

Ve bir cevap,
Derinliklerden,
Çünkü vitrinleri doldurduk
ama boş bıraktık içimizi.
(E.B.2025)