Yeni acılar Şiiri - Hakan Karaduman

Acı her zaman vardı, ağırlaşırdı çekilebilecekleri azalınca…

İradelerimizi savaşmadan geri verdik

Çekeceklerimizi bilerek bizi yeşerttiler, yetiştik

Acıda mı eşitlenecektik?

Akşamları sofralar yarı aç toplanırdı ortalıktan,

Kapılar çalınırdı; boş kap, dolu kap, gelir giderdi,

Hayatlar bilinenlere akıp giderdi.

Bu kez çalınınca kapı,

Çocuklar açtılar kapıyı

Komşu değildi

Gelenlerde ne şeker, ne oyuncak, bilmeden,

Tıkırtılar bile asık yüzlerde gevşerken

Çocuk aklı, gelen kimdi demeden

Eşikten geçtiler buyur bile etmeden.

Meraklı yüzlerini geçip yenileriyle girdi acılar içeri

Yaşanmışlığı yok, bunlar yeni dedi evdeki dedeleri

Tecrübesiz, tedirgin, şaşkın gözleri

Onlar susarken geçip daldılar içeri.

Gelenler ne benzer açlığa ne de yokluğa

Benzemez alacaklı giden acılara

Ölen olsa bir kaşık bırakırdı, belki birkaç kefenlik artanı

Gelenlerse hepten alacaklı.

Adam dedesine döndü baktı

Dedesi gelenlere baktı, kadın onlara baktı

Çocuklar gelenlerin ceplerine baktı

Onlar kalanlara baktı.

Acılar bildik olunca, omuzlanınca geçerdi sızılar,

Bunlar yeniydi

Bunlar

Farklı,

Bilinmeyendi,

Çekilmeyecek gibi görünen,

Öncesi olmayan;

Pis yeni

Yeni,

Sızıları yakıcı,

Merhemi yok, öncesi yok,

Yeni,

Daha yenileri de geldi.

Açıktı kapı,

Acıların en çaresizleri açık kapıdan girdi,

içeri.