Yemin yada Yüzüç Şiiri - Ahmet Cellek

Yemin Yada Yüzüç

Gecenin yine kör bir vakti, saatim yok
Amansız yağmurun altında önümdeki sensin
Peşini bırakmadan koşuyorum ardından
Nerdeyiz biz neresi burası?
Neydi bu kafenin adı? hatırlamadım şimdi,
Oturuyoruz orada kalabalığın içinde
Gülüyorsun yine sevgili!
Kimdi o Amerikalı aktris? Julia mıydı adı?
Güzel ağızlı, gülen gözlü! Yine ona benzettim seni! Güldün,
Yüzüç dedim usulca şifreli, kimseler anlamadı bir şey
Bir sen anladın yeryüzünde sevgili
Güldün yine bana dolu dolu, kısarak gözlerini,
Başka masalardakiler bana baktılar yine
Zannedersem dudak ucu ile de güldüler,
Kahveni şekerli söylerken;
Bir an Çırılçıplak olmuş gül yüzüne daldım
Ve o bal gözlerini göremeden içinde kayboldum sevgili,
Nedenini hala bilemezmiş gibi Sersemcesine karşında
Her Rakı beyazında senmişsin diye korkuyla bakarak yüzlere
Ve her kalemin dokunuşunda bir yabancı tene
Senmişsin korkusu boğazımı sımsıkı sıkarak
Ve hangi el hoyratça dokunurken çıplak bir bedene
Fısıldarken birbirimize usulca yeminleri, o nefesimizin kesildiği anda
Daracık karyolada ter içinde yapışmış tek beden
Karanlık ışıkların altında apansız titreyerek,
Sessiz çığlıklarımız,
Açılmış tek pencerenin içeri soktuğu, gecenin sessizliğini bozmadan.

Başka masalardakiler bana baktılar yine
Zannedersem dudak ucu ile de güldüler,
Kahveni şekerli söylerken.

AHMET CELLEK