Yemin Ederim Şiiri - İsa Pemik

Kan kırmızı düşlerim çırpınır ölü dalgalarda
Hep yarım kalan sözlerim gibi kırılmış düşlerim
Sana yazmıyorum yemin ederim
Toprak kokan çiçeklerin tozu belki yazdığım
Belki ağlayan bir ananın gözyaşı mezar başında

Hatıralar saklar mı verdiğimiz tüm çileleri
Bir kucak umudum var ter içinde her yerim
Sana aşık değilim yemin ederim
Derin girdaplarda onlarca boğulmak belki sevdiğim
Belkide sıkı sıkı tuttuğum o beyaz atın yeleleri

Kalkarsa çöken karanlık bütün ışıklara yenilmiş
Çatlamış topraklara düşen her yağmurun suçlusu benim
Sana ağlamıyorum yemin ederim
Gözyaşım düşmedi pişmanlığın tenine şahit ellerim
Hem var mı dünyada gerçekten sevmiş sevilmiş

Gözlerinin karasıydı çıplak ayaklarımın bastığı toprak
Adımlarım gönülsüz bir seraba gider ilerleyişim
Sana gelmiyorum yemin ederim
Ölüm kokulu kör kuyulara belki gidişim
Ve bıraktığın tüm izleri içimden atarak

Gölgelerdi her güneşten sonra payıma kalan
Yalpalanan sarı başaklardı hep güvendiğim
Sana inanmadım yemin ederim
Belki küllenmiş umutlardı uğruna inandığım
Yıdızlardı söylediğin yalanlar semada kayan

Çiçeklerin yağmurlara aşkıydı bana dokunan
Ve eteğini savurup açan bulutlardı tek sebebim
Sana gücenmedim yemin ederim
Belki kanıma işlemiş ihanetlerdi gücendiğim
Ve pas tutmuş şiirlerdi her dudakta okunan

Dağ başında yağan kara özendi gönül
Gökyüzündeki kuşlardı tesellisi gözlerimin
Sana imrenmedim yemin ederim
Yağmur müjdeleyen bir şimşekti belki imrendiğim
Yahut herşeye rağmen açan beyaz bir gül

Durmadan koştum o beyaz yeleli atın ardından
Şimdi durgunsa ve yorğunsa ölüm giymiş bedenim
Sana yenilmedim yemin ederim
Her çiçekten öz alan bir arıydı belki yenildigim
Ve apansız tesadüflere verdiğim yüreğimdi yalandan