Yemin Şiiri - Güvenç Gürses

YEMİN

Bir insan ki ediyor şeref üstüne yemin
Ben ise, onun şerefsizliğinden çok emin.

Yalan söyledi, riya da yaptı daha demin
Bir de hazırlıyor yalan sözlerine zemin.

Söylediği yalanlar pis kokuyu andırdı
Reyhansı kokularla etrafı da kandırdı.

Yalanı söyledikçe sinirleri geriyor
Sanki bir bukalemun, renkten renge giriyor.

Doğru söz söyler isek gerek yoktur yemine
Gerçekler saklanamaz, ne gerek ki zemine.

Ucuz mudur ki şeref, yeminlerde söylenir
Yalanı olan insan yeminlerle eylenir.

Güvençli olan kişi şerefiyle övünür
Şeref yoksunu ise her zeminde dövünür.