Yel Benim (Esti Acı Poyraz)

Esti acı poyraz kalem yıkıldı
Evrenime göz eyledi yel benim
Yuvam ilmik ilmik oldu söküldü
Emeklerim az eyledi yel benim

Kınamayın beni kavim kardaşlar
Didemden akıyor kan ile yaşlar
Ey günümde hatır soran yoldaşlar
Dostlarımı yüz eyledi yel benim

Gahi girip bir kazanda kavruldum
Gahi hamur gibi olup yoğruldum
Duman olup gökyüzüne savruldum
Küllerimi toz eyledi yel benim

Şahsenem der bitmez feryad-ı zarım
Yüklendi barhanem kesildi karım
Ne kışım bellidir ne de baharım
Yazlarımı güz eyledi yel benim