Sonbaharın ışıldayan yaprakları ürperdikçe
Karanlıklarla savaşa giriyor yalnız kalmak isteyenler.
Bulutlar yağmur dolu öfke savuruyor üstümüze,
Güneş alın terimizin damlalarını kendine kurban seçiyor.
Her gün bayram etmiyor rahatlığına düşkün egoistler,
Ölü anılar serpilmiş sokaklara
Büyük küçük umut kıvılcımları süpürüyor kentin solup gitmekte olan ruhunu.
Demiryolu raylarının kenarındaki otlar büyümeye korkuyor.
Oynadıkları top komşularının pahalı arabasına her çarptığında
azarlanan, irkilip duran, söylenip duran çocuklar…
Gökdelenler yüzünden güneşi 3–4 saat geç karşılayan gecekondu çocukları…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!