Yedi Bela Şiiri - Jale Keskin

Sırf ben oynamayım diye
Bez bebeklerimi yırtıp atardın
Oysa ben sevmezdim
Bütün elbiselerimi çamur ederken
Zırıl zırıl ağlasam gülerdin
Gülerdin Süleyman

Sonra karşıma geçip
Çelik çomak oyunu teklif ederdin
Bütün çomakları başıma atar
Çelikleri elinden bırakmazdın
Öfkeden kudursam
Keyifle zıplayarak kaçardın
Kaçardın Süleyman

Başımın belası idin kısaca
Diğer çocuklar çağırsa gitmez
Sırf beni incitmek için
Elinden geleni ardına koymaz
Çevremde pervane gibi
Dönerdin Süleyman

Bir gün İki tekerlekli arabamın
Bir tekeri kaybolmuştu
Kan ter içinde kaldım
Kıs kıs gülen gözlerle
duvarın arkasındaki suçlu
sanırım! sendin Süleyman

sonrasında okul bitti
başka bir şehre göçtü gitti
yıllar sonra
dün yolda gördüm
yanımdan geçip gitti
tanımadı
iyi ki!

17.05.2015