Yazmıyor artık Şiiri - İlyas Kösedağı

Yarimin buğulu güzel gözleri,
Seven bakışlarla süzmüyor artık.
Benmişim sevdayı yıkan serseri,
Aklıma bir muska yazmıyor artık.

Sevgi bardağıydım,hasretle doldum.
Sesinden,sözünden uzakta kaldım.
Hüzüne dolaştım,kördüğüm oldum,
Tatlı dilleriyle,çözmüyor artık.

Ecelim oldu,öldürdü beni
Aklımdan çıkmıyor kaç günden beri.
Öyle bir inat ki, dönmüyor geri,
Sanki yemin etti, bozmuyor artık.

Yüreğim o gülün, divanesiydi.
Çilekeş ömrümün, nur tanesiydi,
Saçları çiçekli, çingenesiydi,
Sevda tefi çalıp, gezmiyor artık.

Bu gerçek mi, yoksa, rüya hali mi?
Bana layık gördü, bunca zulümü.
Sonbaharda açan yaban gülünü,
Gönül pencereme, dizmiyor artık

Ayrılık gününün, arefesinde,
Umut kuşu öldü, aşk kafesinde.
İlyas'a bir mezar, son nefesinde,
Kirpik uçlarıyla, kazmıyor artık.

İlyas KÖSEDAĞI