Yazmak; Kendi İçinde Azmaktır (deneme)

Yazmak, kendi içinde azmaktır;
İçinde hiç durmadan konuşan iç sesine uyup, beyaz bir sayfada yarattığın hayal aleminde deli dolu aşklar yaşamaktır, öfkeni kusmaktır, nefretini haykırmaktır, bastırmak istemediğin tüm isyanları çıkarmaktır.

Yazmak, kendi içinde azalmaktır;
Kimseye diyemeyeceklerini, kimseye emanet edemeyeceklerini, sineye çektiklerini bir bir dizdiğin satırların yalnızlığını yüzüne vurmasıdır. Sesine kulak verecek can olmadığında yani kelamına can verecek kaleme sarılmaktır.

Yazmak, içini kazmaktır;
Kendinden kendini çıkarmaktır. Sen başkasındır, içinden çıkardığın sen başka. Yüreğinin nasırlaşmış yanlarını kalemle kazıdıkça kendi tarihinle tanışmaktır.

Yazmak, aynı anda hem umutla dolmak, hem umutsuzluğa sürüklenmektir;
Bir yandan yazdığın hayali aşkın seni bulmasını umut ederken öte yandan o aşkın ancak kalemin ucunda olduğunu bilmektir: evlenme hayaliyle çeyiz düzen gelinlik bir genç kız gibi, deyiş düzmektir satırlara belki bir gün duyan olur diye.

Yazmak, tek başına yaşanan bir aşktır;
Tüm kelimeler canlıdır, onları ithaf ettiğin insanlardan bile canlı! Onları çeşit çeşit hislerle donatırsın, bazen insanlardan esirgediğin bir bağlılıkla bağlanırsın. Onlar sadece senindir, hatta sensindir. Onları senden kimse alamaz ama hep içinden ‘keşke biri alsa’ dersin

Yazmak yolculuktur;
Harften heceye, heceden kelimeye, kelimeden cümleye uzanan bir yolun yolcusu olmaktır. Nereye gideceğini bilmeden çıktığın yolda bazen aynı anda dört mevsimin yaşandığı iklimlere rastlarsın. Bazen, hiç ummadığın biriyle karşılaşırsın, bazen unuttum sandıkların çıkar karşına. Tüm sevdiklerini yanına aldığın halde hep yalnız olduğunu anlarsın.

Yazmak yüreğindeki halat gibidir;
Hayatla arandaki uçuruma bağlanmak için

Yazmak yamadır;
Yaşamının sökülen, kırılıp dökülen yanlarını tutturmak için

Yazmak kılıcını kuşanmaktır;
Ve Kalem kılıçtan keskindir denir ya, o kılıçla önce kendini yaralamaktır.